صنعت گردشگری کشور برزیل:
گردشگری یکی از صنعت های اصلی کشور برزیل قلمداد می شود و دو شهر ریودژانیرو و سائوپولو بیشترین تعداد گردشگر را در بین تمامی شهرهای برزیل به خود اختصاص داده اند. با سفر به برزیل نه تنها با میراث فرهنگی عمدتاً به جای مانده از دوران استعمار پرتغالی ها آشنا خواهید شد، بلکه از طبیعت بکر و بی نظیر آن نیز بهره مند خواهید شد. پس از سال 2000 میلادی، صنعت گردشگری رشد ناباورانه ای در این کشور داشته است و امروزه این کشور بیشترین سهم گردشگر را در تمامی قاره ی آمریکای جنوبی به خود اختصاص داده است. از اصلی ترین جاذبه های طبیعی برزیل می توان به جنگل های آمازون، رودخانه ی آمازون، جنگل ها و پارک های جنگلی ملی بی شمار دیگر در سراسر برزیل مانند پارک جنگلی تیجوکا و پارک جنگلی ایگواسو و سواحل و خلیج های بی نظیر و رویایی اشاره کرد. به دلیل دسترسی آسان به اکثر جاذبه های طبیعی این کشور، امروزه برزیل رشد قابل توجهی در زمینه ی اکوتوریسم نشان داده است.
چندی از مناطق معروف میراث جهانی یونسکو در برزیل:
- مناطق جنگلی حفاظت شده ی سواحل جنوب شرقی اقیانوس اطلس: این مناطق مجموعه ای از جنگل های گرمسیری و نیمه گرمسیری، کوهستان ها و مرداب ها با گونه های گیاهی و جانوری بی نظیر و متنوع است. این مجموعه شامل 25 منطقه ی حفاظت شده ی مجزاست که بین دو ایالت پارانا و سائوپائولو قرار گرفته است.
- شهر برازیلیا: این شهر پر جنب و جوش در سال 1960 میلادی به عنوان پایتخت جدید کشور برزیل انتخاب گردیده است. پایتخت پیشین این کشور شهر ریودژانیرو بود اما به دلیل موقعیت مرکزی برازیلیا این شهر به عنوان پایتخت جدید در نظر گرفته شد. این شهر به دلیل معماری شهری بی نظیر آن و ساختمان های دولتی آن که عمدتاً توسط معمار مشهور مدرن، اسکار نیمار، انجام گرفته است در سال 1987 میلادی به فهرست میراث جهانی یونسکو اضافه شده است.
- جزایر برزیلی واقع در اقیانوس اطلس: دو جزیره ی فرناندو دِ نورونیا و آتول داس روکاس دو جزیره ای هستند که به دلیل تنوع بی نظیر گیاهی و جانوریشان بهشت هر جانورشناس و گیاه شناسی هستند.
- منطقه ی حفاظت شده ی مرکزی آمازون: این منطقه با 6 میلیون هکتار مساحت بزرگترین منطقه ی حفاظت شده ی اطراف رودخانه ی آمازون است. این منطقه با اکوسیستم های متفاوت
جمله رودخانه ها، دریاچه ها و جنگل های انبوه، زیستگاه جانوران گوناگونی است که بسیاری مختص همین منطقه هستند.
-
بافت تاریخی شهرهای سائو لوئیس، دیامانتینا، سالوادور دِ بایا، گویاس، اولیندا و اورو پرتو
-
پارک ملی ایگواسو
-
شهر ریودژانیرو
کلیسای سائو پائولو
کلیسای جامع سائوپائولو یک کلیسای جامع کاتولیک است. این کلیسا بزرگترین کلیسا در آمریکای جنوبی است که در مرکز شهر سائوپائولو و در نزدیکی میدان پاراکاداسی (paraca da se) و در مقابل ایستگاه متروی سی که با رنگ آبی و قرمز مشخص شده است قرار دارد. کلیسای جامع
سائوپائولو دارای 111 متر طول، 46 متر عرض و دو برج به ارتفاع 92 متر است. و همچنین گنبدی دارد که ارتفاع آن به بیش از 30 متر می رسد. ساخت این گنبد رنسانس شکل با الهام از کلیسای جامع فلورانس انجام گرفته است. گنجایش این کلیسا 8000 نفر می باشد و توسط یک طراح آلمانی به نام ماکسیمیلیان امیل (Maximilian Emil Hehl) به سبک نئو گوتیک بر روی ویرانه های کلیسای کلونیال که در سال 1913 در این محل ساخته شده بود، بنا شده است. با شروع جنگ جهانی ساخت کلیسا به آرامی پیش رفت و به تعویق افتاد. تا اینکه در سال 1954به پایان رسید. اما دو برج آن هنوز تکمیل نشده بود. در نهایت در زمان برگزاری مراسم چهارصدمین جشن سائوپائولو در سال 1967 ساخت این دو برج تکمیل گردید.
بیش از 800 تن سنگ مرمر خاص و کمیاب در ساخت این مکان بکار رفته است. تمامی موزاییک ها، مجسمه ها و مبلمان این کلیسا با کشتی از ایتالیا آورده شده است.
موزه فوتبال
این موزه فوتبال در ورزشگاه معروف ماراکانا در ریو دژانیرو واقع شده است. این موزه به تاریخ فوتبال برزیل و عمدتا پیروزی های جام جهانی اختصاص داده شده، شما نمی توانید نمایشگاه های مرتبط هر باشگاه در موزه ببینید، به همین دلیل شما آیتم های بیش از حد بسیاری در موزه، عمدتا به صورت تصاویر و گرافیک میتوانید پیدا کنید. یکی از دیدنی های این موزه جای اثر پای بعضی از بازیکنان معروف جهان مانند رونالدو می باشد.
خیابان پائولیستا
خیابان پائولیستای سائوپائولو یکی از خیابان های پر جنب و جوش شهر است که در بسیاری از کارت پستال ها دیده شده است. این خیابان نیز یک مقصد برای عاشقان فیلم های سینمایی است که دارای 6 سالن سینمای مختلف برای پخش انواع فیلم ها است. همچنین سر تا سر این خیابان پراز عکس ها و بیلبورد های فیلم های سرگرم کننده روز دنیا است. این خیابان در روزهای تعطیل بسیار شلوغ است ولی در ایام سال نو میلادی به دلیل ازدحام زیاد بسته می شود.
استادیوم ماراکانا برزیل
استادیوم ماراکانا برای برگزاری رقابت های جام جهانی 1950 ساخته شد. ساخت این استادیوم در سال 1948 آغاز شد و در حدود دو سال بعد به پایان رسید. این ورزشگاه در ژوئن 1950 با بازی دوستانه ی تیم های منتخب ریو دو ژانیرو و سائو پائولو به طور رسمی افتتاح شد.
ماراکانا در بخش شرقی ریو دو ژانیرو و 5 کیلومتری مرکز شهر واقع شده است. سواحل کوپاکابانا و ایپانما در فاصله 12 کیلومتری این استادیوم قرار دارد.
جزیره استوایی Jaguanum
این جزیره ی استوایی با سواحل اعجاب انگیز شن و ماسه ای هلالی شکل که توسط درختان نخل و جنگل های کوهستانی احاطه شده است در نزدیکی ریودژانیرو قرار گرفته است. این منظقه حدود یک ساعت و نیم با شهر ریودژانیرو فاصله دارد و مکانی مناسب و آرام برای فرار از شلوغی این شهر است. این جزیره به خاطر خانه های اجاره ای مقرون به صرفه و در دسترس آن مشهور است. برای سفر به این جزیره باید از دهکده ی ماهیگیری ایتاسوراسا سوار قایق شوید. نام JAGUANUM و ایتاسوراسا از زبان توپیایی گرفته شده است. قسمت عمده ی این جزیره کوهستانی است که دو قله به ارتفاع 230 و 232 متر مرتفع ترین نقاط آن هستند. کوهستان های این جزیره با پوشش متراکم جنگلی و باران های اقیانوسی همراه اند. از مناطق دیدنی این جزیره می توان به مناطق ذیل اشاره کرد:
- منطقه آراکسا: این منطقه با ساحلی صمیمی و با سایه های درختان نخل و اسکله های اطراف آن که برای گشت در این منطقه نیاز به راهنمای محلی دارید.
- منطقه کالهوس: منطقه ای برای ماهیگیری در سواحلی زیبا با تخته سنگ های بزرگ با انواع نوشیدنی هایی که در کافه ای ساحلی عرضه می گردد.
- استوپا: یکی از پرطرفدارترین سواحل این جزیره است. بسیاری از گردشگران برای لذت بردن از زیبایی های جزیره و شنا و آفتاب گرفتن، به سواحل این منطقه می روند. نام استوپا به دوران برده فروشی باز می گردد. در آن دوران کشتی های تجارت برده پس از گذر طولانی و جان فرسا از اقیانوس اطلس، برده ها را در این منطقه پیاده می کردند در حالی که تعداد بسیاری از این برده ها در راه جان می سپردند. استوپا به معنی پارچه های زبر کنفی است که برای تمیز کردن برده ها به کار برده می شده است. این منطقه به دلیل منابع آبی فراوان از جمله سه رودخانه برای استراحت و شستشوی برده ها انتخاب شده بوده است. اکثر برده ها پیش از انتقال به بازار های فروش برده در سانتاکروز و ریو دژانیرو برای تقویت جسمی و استراحت در این منطقه نگه داری می شدند. حتی امروزه سنگ های حک شده در اشکال حیوانات و خدایان در باغی پشت این ساحل وجود دارند که مربوط به برده هایی است که خدایان خود را به این شکل پرستش می کردند.
کوه کله قندی
کوه کله قندی یا شوگرلوف که در زبان محلی به آن P o de A car گفته می شود، یکی دیگر از معروف ترین نمادهای گردشگری شهر ریودژانیرو می باشد که در دهانه ی خلیج گوآنابارا قرار گرفته است. این کوه به دلیل شکل مخروطی آن، موقعیت خاص جغرافیایی و حضور پررنگ آن در تاریخ شهر ریودژانیرو بسیار مشهور است. ارتفاع این کوه نزدیک به 400 متر می باشد و جنس آن از سنگ گرانیت و به شکل تخته سنگی یکدست با پوشش گیاهی بسیار کم است. این کوه که به وضوح می توان آن را از دریا مشاهده کرد از دیرباز حتی پیش از ساخت مجسمه ی عیسای منجی نماد شهر ریودژانیرو به شمار می رفته است. قدمت این کوه به 600 میلیون سال پیش باز می گردد.
در یک روز آفتابی شما می توانید از بالای این کوه سواحل کوپاکابانا تا سواحل ایپانما، خلیج گوانابارا، شهر ریودژانیرو و حتی تا کوهستان های اطراف که با جنگل های انبوه پوشانده شدند را ببینید.
فاولا
فاولا ها محله های زاغه نشینی در حاشیه ی شهرهای اصلی برزیل، به خصوص سائوپائولو و ریودژانیرو هستند. این محله ها امروزه جایگاه اصلی قشر متوسط و کارگری این کلان شهرها محسوب می شوند. منشأ به وجود آمدن این محله ها به جامعه ی بردگان آزاد شده ی فقیری که در اواخر قرن نوزدهم در حاشیه ی شهرهای بزرگ اقامت گزیدند برمی گردد اما مهاجرت پرتعداد مردم از روستاها به شهرهای اصلی برزیل طی دهه های 40 تا 70 میلادی باعث به وجود آمدن فاولا های پرجمعیت کنونی است. روستائیان مهاجر که به دلیل فقر و کمبود زمین به این شهرها نقل مکان می کردند چاره ای جز تصرف زمین های حاشیه ی این شهرها نداشتند و به همین دلیل بین دهه های 50 تا 80 میلادی جمعیت افرادی که در فاولا های ریودژانیرو زندگی می کردند از 170 هزار نفر به 600 هزار نفر افزایش یافت. بر پایه ی سرشماری که در سال 2010 میلادی انجام گرفت، 6 درصد کل جمعیت برزیل در فاولاها زندگی می کردند. امروزه نزدیک به 5/1 میلیون نفر در فاولاهای شهر ریودژانیرو زندگی می کنند.
کورکووادو
کوه کورکووادو بر شهر پر جنب و جوش ریودژانیرو سایه انداخته است. نام قدیم این کوه پیناکولو دا تنتاسائو به معنی قله ی وسوسه است که ریشه در کتاب مقدس انجیل دارد و چندین قرن پیش توسط ساکنین پرتغالی این منطقه انتخاب شده است. بعدها نام آن به کورکووادو به معنی گوژپشت تغییر یافت. این کوه در دل پارک ملی جنگلی تیجوکا قرار گرفته و حدود 700 متر ارتفاع دارد.
پارک ملی تیجوکا با 34 کیلومتر مربع وسعت، بزرگترین جنگل بارانی قرار گرفته در منطقه ی شهری در سراسر دنیاست. زیبایی این پارک جنگلی با چندین آبشار، بیش از 1600 گونه ی گیاهی و بیش از 350 گونه ی جانوری تکمیل گشته است. این پارک جنگلی از سه بخش جنگل تیجوکا، تپه ی کاریوکا و صخره ی گاویا تشکیل شده است و علاوه بر مجسمه ی عیسای منجی، آبشار کاسکاتینیا و کلیسای مایرینک را نیز در خود جای داده است.
شهرت کوه کورکووادو نه تنها به دلیل زیبایی غیر قابل وصفش و موقعیت منحصر به فرد آن، بلکه به دلیل قرار داشتن مجسمه ی مشهور عیسی منجی بر بلندای آن است. این مجسمه با 30 متر ارتفاع، حضرت عیسی را در حالت ایستاده نشان می دهد که آغوش خود را رو به شهر ریودژانیرو گشوده است.
مجسمه معروف عیسی منجی
عیسای منجی، مجسمه ای عظیم است که بر قله ی کوه کورکووادو در شهر ریودژانیرو قرار گرفته است. این مجسمه ی شگفت انگیز با 30 متر ارتفاع در سال 1931 میلادی ساخته شده است. جنس آن از بتون تقویت شده است که با هزاران کاشی مثلثی شکل از جنس سنگ صابون پوشیده شده است. این مجسمه بر روی پایه ی سنگی چهارگوشی به ارتفاع 8 متر قرار گرفته است. عیسای منجی بزرگترین مجسمه ی ساخته شده به سبک آرت دکو و یکی از مشهورترین سازه های شهر ریودژانیرو است.
